73. Opowieści nie z tej Ziemi...

Przeżyłem dzisiejszy sajgon. Wyszedłem z firmy jako ostatni. Dzieciaki rozeszły się do domów, a ja zostałem i walczyłem z maszyną ksero. Kopiowałem sobie "książeczkę" na wykłady (ponad 600 stron), a gdy już zlewały mi się strony, a potem i nawet kartki i dostawałem oczopląsów, zamknąłem klapę i poszedłem do domu. Chciałem obejrzeć Teleexpress, ale zasnąłem w fotelach. W piątkowe popołudnia, po powrocie do domu, jestem nie do życia. Nie bez kozery się mawia, że praca umysłowa męczy bardziej niż fizyczna. To prawda, wiem to po sobie.

Był dziś taki młyn, że nie wiedziałem, w co mam ręce wsadzić. Oczywiście, znów mam wyciumprane spodnie z plasteliny i poplamione farbami, a trzeba mi było dzieci czymś zająć, bo były wyjątkowo dożarte. Dobrze że mam podzielną uwagę, bo okiełznać 30 dziecisków to nie sposób.
Wyklejałem dziś z pierwszakami plasteliną koszyki z owocami, gdy w tym czasie inne bestie wyciągnęły z szuflady węgiel drzewny i wymazały się nim całe i wszystko dookoła. A potem zorganizowaliśmy zabawy ruchowe i było pełno śmiechu i zabawy, a dzieciaki przeciągnęły mnie po wszystkich kątach salki.
I jeszcze opowiastka małego Kuby (opowiadał taki poważny i przejęty): "Plose pana, a mój scul umar! Jemu oko wypadło, ooo, tak mu wypadło! (i pokazuje), no wypadło mu i dalej chodził! Nie wiem, jak to mozliwe (tu rozłożył ręce i zrobił zdziwioną minę), że on mók bez oka chodzić! A potem jesce umar bez tego oka..."  Mało co nie padłem na zawał z powodu zatrzymywania śmiechu.
Zaczęło się właśnie "Z archiwum X", a ja muszę być jutro przytomny, bo mam wykłady do 17.00 i wstać trzeba przed 4 rano. Przecież to nieludzkie! Chyba nie będę już marudził i pójdę spać...
Aaaa... i chciałbym przy okazji pozdrowić pewną Blogerkę, z którą mogę telefonicznie porozmawiać i poesemesować o tym i o tamtym... Fajnie było Cię usłyszeć! :)