119. Słów kilka na koniec roku starego i słów parę na początek roku nowego

Skoro za godzin parę na przyjść nowy okres, to wypada też coś nowego w wirtualu wprowadzić, tak aby oba światy nowością spłynęły na dzień 1. stycznia 2011 roku.
Trzeba by było słów kilka poświęcić na podsumowanie mijającego roku i co nieco wspomnieć o dalekosiężnych planach na nowy okres. Na pewno nie dam rady spłodzić obszernego sprawozdania, ale pokrótce coś nastukam.

Rozpocznę od przywołania ubiegłorocznych postanowień i założeń na rok 2010:

1 . W maju czeka mnie prawdopodobnie wyjazd na Zieloną Szkołę z dzieciakami. Będzie super, bo jadę razem z Renatą i jej klasą, a być może wkrótce moją klasą .

2. W czerwcu czeka mnie awans i mianowanie. Hmmm…

3. Szykuje się kilka ciekawych imprez, w których chcę wziąć udział – DJ Antoine w styczniu, Mr. X w lutym. Na razie tylko tyle zapowiedzi.

4. Na jednym z blogów wyczytałem ciekawe postanowienie: „Chcę dokończyć czytać wszystkie zaczęte i odłożone książki”. Myślę, że to postanowienie odnieść się może i do mnie, a trochę tych książek się w moim przypadku uzbierało.

5. Chciałbym trochę zmądrzeć. Może przyjdzie mi to z czasem…

Co się z tego udało? 

1. Wyjazd na Zieloną Szkołę udany. Żadnych problemów, wszystko ułożone na 6.

2. Awans zawodowy uzyskany w lipcu. Wyższy szczebel w pracy, ale rewelacji nadal brak. 
3. Założone imprezy się odbyły. Wybawiłem się nieziemsko. W pewnym momencie przestałem odwiedzać nasz klub i jakoś się urwało dalsze balangowanie. Może przesyt?
4. Całościowo zamiar niezrealizowany. Część książek doczytana, reszta nadal założona zakładką lub ołówkiem spoczywa sobie na półce książek niedoczytanych. Kiedyś ich kolej nadejdzie...
5. Punkt niezrealizowany. Jak głupio i pochopnie nieraz postępowałem, tak i zostało mi to w roku mijającym. Może to przez wzrastający słomiany zapał, a może przez zmęczenie materiału. Punkt ten przepisuję jako postanowienie na rok nadchodzący.


Coś, czego nie planowałem rok temu, a się powiodło:
1. Wyjazd na Litwę. 
2. Wakacyjne wypady. Spontanicznym krokiem odwiedziłem znajomego w Warszawie i liznąłem odrobinę zwiedzania stolicy. Myślę, że kiedyś się tam jeszcze pojawię, aby zobaczyć to, czego się nie udało zobaczyć. Potem niezapomniany wypad na Grunwald - szkoda nawet pisać o tym. 
3. Studia. Wylądowałem jednocześnie na dwóch specjalizacjach, z czego jedna ma mnie przygotować do otwarcia studiów doktoranckich. Nauki dużo, ale wytrwam.

Ważnym aspektem roku mijającego jest też przeniesienie blogowych znajomości w sferę pozablogową i w sferę realną. Nie będę wymieniał osób, których uwaga ta bezpośrednio tyczy, oni doskonale wiedzą, że to o nich chodzi, cieszę się, że jesteście, bo każda rozmowa poza blogiem dużo dla mnie znaczy. 

Miało być krótko. Jeszcze jakieś postanowienia na rok 2011:
1. Chciałbym trochę zmądrzeć. Będę nadal nad tym pracował.
2. Trzeba zacząć o siebie dbać, ostatnio na psy mi się zeszło.
3. Pilnowanie studiów i konsekwentne podejście do nauki.
4. Przeczytanie całego dorobku literackiego P. Coelho.
5. Nadrobienie zaległości w czytaniu literatury współczesnej (szczególnie polskiej). 
6. Zielona Szkoła w maju.
7. Wakacje zagraniczne.
8. Miałem tu wpisać jedno z głównych postanowień, ale go nie wpiszę. Po rozmowie z Hekate postanowiłem zostawić sobie uchyloną furtkę w kontaktach z innymi, ale to nie znaczy, że będę na każde kiwnięcie palcem. Wszystko z umiarem i solidnym rozważeniem za i przeciw. 

Chyba to wszystko. 

WSZYSTKIM BLOGOWICZOM I INTERNAUTOM ŻYCZĘ WYTRWAŁOŚCI W REALIZACJI ZAŁOŻONYCH CELÓW I POMYŚLNOŚCI W NOWYM ROKU.  

118. Gdzie jest Pismo Święte?

Mama: Gdzie jest Pismo Święte?! Potrzebuję je natychmiast!
Ja: To taka gruba książka? 
Mama: Nie wygłupiaj się! Gdzie ono jest?
Ja: Nie wiem. Wy tu mieszkacie na co dzień...
Przekłada książki na półce, drugiej, trzeciej, schyla się, by spojrzeć na półkę pod ławą.
Mama: A tu co masz?!
Podnoszę laptopa. Zerkam. Mama zabiera grubą księgę.
Mama (z wyrzutem): No wiesz... 
Ja: No co? Podłożyłem pod spód, bo mi się komp zbyt grzeje... 

117. Hmmm??

Miałem coś tu napisać... Chyba jakieś podsumowanie roku... Mózg mi się zlasował... Napisałem pracę o pitagorejskiej metempsychozie i teraz nie wiem, jak się nazywam... Idę pogłaskać kota... Stop! Przecież ja kota nie mam! To idę pogłaskać cudzego! Bye!
Tym razem pan w pełni ubioru swego.
PS. Imprezowy wieczór sylwestrowy spędzę w swoim łóżeczku.
PS2. Na pomarańczowej nadal jestem wirtualnie molestowany przez natarczywego błazna.  
PS3. Może jeszcze tu wrócę. 

116. Bajeczki pomarańczowej strony

 

Pomimo tego, że jestem nastawiony antyfacetowo, nie skasowałem profilu na pomarańczowej stronie. To, że go tam nadal mam, nic nie znaczy. Ale dzięki niemu przekonuję się coraz bardziej do głupoty i zakłamania, jakie tam się przejawiają. Nic, prócz zdjęcia, tam nie zmieniałem, a łapię frajerów na tym, że nie pamiętają, iż do mnie kiedyś pisali. Tego nawet, że się ze mną spotkali! Ośmieszają się żywcem! Albo udają głupich...
Męczy mnie taki jeden gostek listami. Wypisuje w nich takie bzdury, że głowa boli, że pragnie się spotkać, porozmawiać, wypić kawę. Nazywa mnie światełkiem, różyczką w ogrodzie chwastów, złotym listkiem etc., etc. Czyste mitomaństwo, bajkopisarstwo! Gostek ten nie pamięta tego, że ponad miesiąc temu pisał mi to samo, a po późniejszym spotkaniu zerwał kontakt, bo dostał kosza. Schemat jest ten sam co poprzednio. Błazen! Coraz bardziej przekonuję się do słuszności swoich wyborów.  
PS. Od jakiegoś czasu testuję innego dilera blogów. Nie ma tam tylu możliwości co tutaj, ale za to strona wygląda całkiem przyjemnie.  

115. (...)

114. (...)

Mam tego wszystkiego dość. 
Za co to wszystko? 
Kurwa mać! 
Jakie to życie jest popierdolone! 
Boże! Ześlij na mnie jaką lodową kulę, która spadając, od razu mnie zabije. 
Skończy się ten cyrk!  

113. Młyn

WPIS UKRYTY

112. Na topie mody

Znalezione w Sieci: 

To chyba ogrzewacz klejnotów :D Chyba że coś innego... Pomysły jakieś?

111. Farosz

W kuchni. Rozmawiają mama z ojcem:
M. Odczep się! Do kościoła byś poszedł. Łazisz po domu i głupoty pociskasz!
O. Złotówkę mom, więc moga pójść!
M. Widzicie go! Złotówką się chwali! Farosz to nawet cię za próg kościoła z nią nie wpuści!
O. Wezma opłatek to i mie puści.
M. On takich nie potrzebuje. A za złotówkę to cię ino wyśmieje.
O. To wezma pół litra, opłatek i złotówkę!
M. Masz już większe szanse...

110. Subiektywne oko

Bardzo podoba mi się ten pan:

109. Postanowienie świąteczne

Wiem, że jeszcze trochę czasu do podsumowania roku i do wykreowania postanowień noworocznych, ale coś sobie obiecałem: nie będę więcej plątał się w żadne relacje męsko-męskie. Pomimo że w moim życiu obecność facetów równa się cyfrze 0, to od stycznia będzie o wiele lepiej. I to o dużo lepiej. Będzie jeszcze większe 0 niż aktualnie. Za mną cały rok singlowania i mam nadzieję na to, że kolejny też taki będzie. Tak więc płci męskiej mówię na zawsze "adios bejbe!" A na obrazku jedno z moich glównych noworocznych postanowień. 

PS. Co ja mam takiego w sobie, że kumpele sprzed lat, z którymi kontakt się urwał kupe czasu temu, piszą do mnie listy z prośbami o porady życiowe i z propozycjami odnowienia znajomości? Zaczynam się tego bać! 
PS.2. Rubryka na NK mojej takiej znajomej sprzed lat: "13 lipca obchodze swoje urodziny a poza tym jestem normalna lubie sluchac muzyki jestem spokojna mila". Mało co ze śmiechu zawału nie dostałem.  

108. Prezenty

107. Na święta

Wszystkim tym, którzy obchodzą święta bądź też nie, chciałbym życzyć przede wszystkim spokoju. Niechaj czas ten ukoi wątpliwości i napełni ducha pomyślnością i optymizmem, a w sercach i umysłach zagości uśmiech i dobre słowo. Wszystkiego najlepszego! Wesołych świąt! 
Adalmerko Blogowiczom i wszystkim Internautom. 

106. Bez skrupułów

WPIS UKRYTY

105. Prośba

WPIS UKRYTY

104. Imprezowo

Wróciłem do ulubionych kawałków z imprez. Stwierdziłem, że trzeba wrócić na stare śmieci parkietowe. Zaczyna mi tego w jakiś sposób brakować - dwumetrowych kolumn z housową i transową muzyką, szaleństwa przy barierkach, skakania na podeście klatki, piwa, znajomych twarzy imprezowiczów, dymu i innych atrakcji. Trzeba wygrzebać z szafy imprezową polówkę i odkurzyć baletki! Szykuje się wkrótce powrót, jak na początek taki zupełnie malutki... 

103. Uśmiechnięty

Uśmiecham się! Niesamowite uczucie! Prosto w serce trafiły słowa jednego mojego Czytelnika. Słońce wyszło zza gór i opromieniło twarz (pomimo że dziś rano wichura sponiewierała mnie na otwartym polu). Przed wyjściem do pracy stanąłem przed lustrem i z uśmiechem stwierdziłem: "Tak! Masz rację!". W myślach zakres moich dotychczasowych czynności w sumie aż tak radykalnie nie uległ zmianie, za wyjątkiem podwojenia ról. Ucieszyłem się również, że moje podwójne karnety do kin czy teatru zostaną w końcu w pełni wykorzystane. I znów uśmiech z myślą o dalekosiężnych planach - wspólne gotowanie obiadów, wspólne sprzątanie, wspólne zakupy, wspólne spacery, wspólne oglądanie siatkówki i kina nocnego, wspólne dni i noce, wspólne leniuchowanie. Sielanka! Długo wyczekiwana stabilizacja na solidnych fundamentach. Do tego brak nudy i inspirujące rozmowy w tle. Puentą niechaj będzie cytat z Wyspiańskiego: "Słowa, słowa, słowa..." (Wesele), bo tylko ze słowami miałem do czynienia. Redcat miał rację!! Zrozumiałem to dziś i doceniłem jego wpisy. Dlatego też się uśmiecham - wszystko zostaje po staremu (i proszę mi nie pisać, że jest Wam przykro, bo mi tak nie jest!). Wszystko zostaje tak, jak było, aczkolwiek ze szczyptą czegoś nowego - uśmiechu po słowach, słowach, słowach...

102. Mądrości ludowe

Właśnie dostałem wiadomość: "(...) jesteś ostatnim kretynem i nic już ci nie pomoże - przynosisz wstyd i ujmę całemu środowisku gejowskiemu...". 
Hmmm....


A Pan o Zielonych Oczach nadal milczy...

101. Homo sum...

Homo sum humani nihil a me alienum esse puto. 



Edit:
Spotkanie doszło do skutku. Pomimo sporego mrozu połaziliśmy po starym Krakowie. Wypiliśmy kawę w jednej z kawiarń przy Rynku, porozmawialiśmy. I chyba tyle. Nic nie wiem, jak na ten moment.    

100. Albo - albo

Mam wątpliwości. Coś gniecie mnie w środku. Czuję jakiś ucisk i strach. Krótki oddech, napięcie mięśni, drżące dłonie. Dziś z domu wyszedłem w dżokejce i w ciemnych okularach. Nie chciałem, aby dostrzeżono, że znów nie spałem. Rozmyślam, analizuję, nicuję, wmawiam sobie coś, a potem to obalam. Rozmawiam sam z sobą. Głośno. Kłócę się. Popieram i wspieram, by za chwilę zganić i pouczyć. Od wczoraj jestem rozdartą sosną. Część rozłupanego konaru zwisa nad przepaścią, druga wpojonymi korzeniami trzyma się jeszcze rantu i ratuje całość przed unicestwieniem... Która szala przezwycięży?
Listowa znajomośc z Panem o Zielonych Oczach dochodzi do punktu kulminacyjnego... Słowa pisane przez niego wywołują we mnie stan chybotania. Nie ukrywam, że miłym jest uczuciem odbieranie słów jego: Mój Drogi, tęskniłem, myślę o Tobie, czekam na list, Twój M. 
Nauczony bezwględnością zasad świata branżowego, jego nader wysokimi wymaganiami i oczekiwaniami (nie jesteś księciem z bajki, to wypierdalaj!), dystansuję się do słów jego. Chyba aż za bardzo. I tego się boję. Z własnego chcenia przemieniłem się w lodowatego człowieka już niewzruszonego na dobre i ciepłe słowo (jak słyszę jakieś słodzenie, to od razu węszę spisek, próbę lub podstęp). Trzeba z tym skończyć. Albo - albo. Nie można tego ciągnąć w nieskończoność. Myślę, że na tym etapie znajomości porażka będzie mniej bolesna niż na przykład za miesiąc, kiedy to mogą już zaistnieć jakieś emocje. Lepiej od razu zweryfikować prawdę słów niż ciągnąć je do czasu nieokreślonego, dlatego też w sobotę w Krakowie spotkać się mam z Panem o Zielonych Oczach. 

Wiem, wiem, jak to zabrzmiało - ja, który się nie spotykam z facetami, umawiam się na spotkanie (prawdopodobnie pierwsze i ostatnie). Radziłem się kogoś o to, padło stwierdzenie, że warto spróbować. Jeśli się nie uda, poczuję się wyśmiewany w myślach jego, ignorowany, sprawdzany w jakiś sposób, po prostu zbiorę graty i wyjdę i będę już wiedział do końca życia, że prawdy w świecie branżowym nie istnieją, a każdy czeka tylko na jedno. Moim zamierzeniem jest sprawdzenie i weryfikacja, nie jakaś randka (istnieje jeszcze takie słowo?). Z Krakowa będę wracał albo wściekły na siebie, że ułudziłem się i marzyłem o niebieskich migdałach i z setką wyrzutów dla własnej naiwności i głupoty, albo... Zaryzykuję po raz ostatni. Przekonam się o tym w sobotę.

99. Aerobik

Przeżyłem dzisiejszy dzień! Grypa mnie pokonała, w sumie jeszcze z nią walczę. Łażę z chusteczkami i ciągle kicham i prycham. Po powrocie do domu napakowałem się różnymi lekami - wziąłem to, co znalazłem w szufladach, i zakopałem się pod pierzyną. Trochę przeszło... Ciekaw jestem, na jak długo...
A dziś w centrum miasta się gimnastykowałem. Brnąłem sobie przez zasypane chodniki, kontemplowałem wiszące sople, zaśnieżone samochody, zasypane choiny koło Ratusza, ludzi okutanych niby na Syberii, gdy nagle... moje trapery rozjechały się w dwie strony - jeden w lewo, drugi w prawo. Chciałem przytrzymać się powietrza i sypiącego śniegu, ale nie udało się i wywinąłem piękny szpagat. Ciągle się z tego śmieję, bo na pewno przekomiczne było moje zbieranie kości z tej nieziemskiej pozycji - najpierw podparcie się na łokciach, potem uklęk na kolanach, powstanie, otrzepanie się ze śniegu (nie wiem po co, bo ciągle sypał), obejrzenie się dokoła, czy czasem ktoś znajomy mnie nie widział i dziarski krok do przodu. Niezdara ze mnie!
Ja już tak mam, że wywijam orły w miejscach publicznych (ostatnio w Krakowie na Rynku). Kiedyś wyrżnąłem się przed wejściem do naszego banku - zamyśliłem się  i źle wymierzyłem wysokość progu i bach!, na kolana! Nie wiem czemu, ale zawsze pierwszą reakcją jest zlustrowanie otoczenia, czy czasem kogoś znajomego nie ma w pobliżu. No tak, więc ci, którzy zamierzają chodzić ze mną po mieście, muszą być przygotowani na takie atrakcje. Staram się uważać, ale nie zawsze mi to wychodzi... 
PS. Złapałem się na tym, że zacząłem się uśmiechać... Wraca on do mnie za każdym razem, jak dostaję list od Pana o Zielonych Oczach... Właśnie zauważyłem, że zaświeciła mi się kopertka... List od niego! 
PS1.: A i zbliżam się do setki! Trzeba to oblać jakoś!
PS2.: Jakoś nie przepadam za top piosenkami, które codziennie lecą na listach przebojów. Zaliczać się tu będzie także przebojowa i seksowna Beyonce. Oprócz znanego "Hello" nie przepadam za nią, ale ten kawałek przypadł mi do gustu. Posłuchajcie:

98. Zagubiony w poniedziałkowy poranek

Wstałem. Nie wiem jak, ale wstałem. Miałem zwlec się z wyrka o 7.30, nastapiło to parę minut przed 9. Łażę po domu bez celu i ciągle czegoś szukam - to bluzy, potem spodni i potem czystych skarpetek - wszystko tak na raty, nie mam jeszcze podkoszulki, nie wiem, gdzie postawiłem trapery... Chaos! Mój mózg jeszcze śpi. Wypiłem kawę, ale nic to nie dało i nawet szukam na stole kubka, stojącego tuż obok... Jest godzina 9.40. O godz. 10.00 muszę wyjść, bo 10.30 zaczynam dużur, a ja jeszcze w piżamie i nie wiem, gdzie posiałem dopiero co odszukane spodnie... Chyba zacznę nie lubić poniedziałków. I mam nadzieję, że w pracy nie będę dziś chodził jak zombie...  

97. Historia koła toczy lub przypadki równoległe

Fragment rozmowy z chłopakiem z Fellow:

On: Chciałbym stworzyć prawdziwy związek.
Ja: To nie takie łatwe.
On: Bo?
Ja: Trzeba się poznać, spędzić ze sobą trochę czasu...
On: Ja bym chciał od razu.
Ja: Od razu się nie da.
On: Wiesz, jestem jeszcze prawiczkiem.
Ja: Hmmm... 
On: Wydajesz mi się całkiem miły i ok.
Ja: Dlatego miałbym być twoim pierwszym facetem?
On: Spotkajmy się u ciebie...
Ja: Hmmm...
On: Chciałbym cię pocałować i się przekonać.
Ja: Do czego?
On: Czy mi się spodoba i czy coś poczuję. Jestem prawiczkiem,  więc nie do końca znam swoją seksualność, nie tak dobrze jak ty. Może się okazać że np. wcale nie jestem gejem. Dlatego chciałbym cię chociaż pocałować, żeby przekonać się, czy to jest to...
Ja: Potraktujesz mnie jako eksperyment?
On: Widziałem to kiedyś w jakimś filmie... 
Ja: Czyli będę eksperymentem, tak?
On: Nie aż tak radykalnie...
Ja: Ale jednak...

Brak mi słów! Już raz przez to przechodziłem i więcej nie chcę. Wtedy nieświadomie, a teraz to ten gościu ma tupet - nie ukrywa, że będzie eksperymentował... Ehhh, świat się wywrócił do góry dnem i pogubił swe stery... I nie będzie lepiej!   

96. (...)

Skopiowane ze starego bloga:

„Litania do Boga”

Bóg o aniołach zapomniał,

siedzi przed lustrem i rzęsy maluje.

Zgolił starczą brodę,

ufarbował siwe włosy,

pilniczkiem wyrównał paznokcie

i nogę na nogę założył.

Bóg o aniołach zapomniał,

siedzi przed lustrem i słucha techno.

Nie słyszy płaczu i lamentu swych dzieci,

zapatrzony w pajęczynę na suficie

ciągnie marychę i przez słomkę piwo pije.

Bóg o aniołach zapomniał,

kiwa się w rytm gangsta rapu,

a niebo płonie i zgliszcza się szerzą.

Przygarbione cienie aniołów

rozrzucone pióra zbierają,

reszta kona lub w lustrze rozbitym

próbuje rozpoznać oblicza towarzyszy:

Anioły o bladych twarzach

Anioły o zagipsowanych skrzydłach

Anioły adoptowane z bidula

Anioły z rozbitych rodzin

Anioły bite przez ojców

Anioły porzucone i zdradzone

Anioły molestowane i wykorzystane seksualnie

Anioły łysiejące i otyłe

Anioły na odwykach

Anioły z klubu AA

Anioły homoseksualne i biseksualne

Anioły potajemnie trzymające się za ręce

Anioły z ptasią i świńską grypą

Anioły na wózkach inwalidzkich

Anioły po operacjach plastycznych

Anioły cierpiące na bulimię

Anioły z halucynacjami 

Anioły anorektyczne

Anioły z depresją maniakalno – paranoidalną

Anioły z pozytywnym HIV

Anioły z obgryzionymi paznokciami

Anioły w sukienkach koloru błota

Anioły w spodniach z lumpeksów

Gdzie ten Bóg?

95. Rodzina

Uwielbiam to zdjęcie. Taka piękna współczesna rodzina. W Polsce można tylko pomarzyć... 

94. O maj gad...

Kurwuję dziś od rana. Najpierw w pracy. Mało co nie złapałem jednego agenta i przez uchylone okno go nie wyrzuciłem w śnieg, już, już zaciskałem piąstki i bym mu chętnie przywalił, gdyby nie, no właśnie... Poza tym jak rano wychodziłem do pracy, była późna jesień (zimno, ale bez śniegu) i założyłem odruchowo półbuty. Do domu wracałem w śniegu prawie do połowy łydek... Dość! I wciąż sypie gęsty śnieg!  
Potem zakurwowałem sobie w domu - załączyłem FB i w propozycjach pojawił się... Łukasz. Zacząłem grzebać po profilach i wyszperałem! Jest on znajomym koleżanki mojego kolegi ze studiów, którego zaprosiłem do znajomych. Taka piąta woda po kisielu, ale jednak. Ja to mam pecha - uda mi się zapomnieć o nim w jakiś sposób, to nagle coś takiego mi wyskakuje i wszystko wraca... Chyba się już nie uwolnię od tego wszystkiego... 
Pooddychałem głęboko i nieco ochłonąłem, gdy znów zakląłem pod nosem. Otóż, proszę sobie wyobrazić, w blogosferze pojawił się ktoś, kogo nie chcę na oczy widzieć! Prowadzi bloga! Kurwa mać, prawie koło mnie, może kilka przecznic odległości. Mam taką nadzieję, że tu nie trafi, bo jeśli tak sie stanie, stronę zablokuję. Wielokrotnie powtarzałem: świat jest mały! Ale nie przypuszczałem, że aż tak mały, ale żeby Sieć była tak mała? To się już w mojej pustej głowie nie mieści... 

93. Zakupowo

Zaspałem sobie w mój wolny dzień! Nastawiłem budzik na 8.30 i tylko na tym się skończyło, bo wstałem prawie przed 11! Miałem z rana załatwić kilka spraw, aby potem siąść spokojnie nad kroniką i innymi papierami, by po południu udać się na przedświąteczne zakupy. Wszystko przesunęło się o kilka godzin, z czego nie wybrnąłem jeszcze ze sprawdzianów i nie zrobiłem wpisu do kroniki. Za to zrobiłem zakupy.
Zrealizowałem część bonów świątecznych we wskazanym przez firmę sklepie. Połaziłem pomiędzy półkami i stwierdziłem, że nie mam czego kupować... Skończyło się na tym, że łazienkę mam zaopatrzoną do końca przyszłego roku - nie braknie mi pasty do zębów, mydeł, szamponu i innych chemicznych produktów. Nie mam czasu i najmniejszej ochoty na to, by w taką zimnicę jechać na drugi koniec miasta do większego sklepu tej samej sieci. Może wyskrobię na to trochę czasu w niedzielę. Zobaczę.
Nadmienię tylko, że ostatnimi czasy koresponduję z pewnym chłopakiem. Dobrze się nam pisze, mamy wspólne tematy i oczekiwania względem siebie - przyjaźń. Jest bardzo inteligentną i ciekawą osobą. Nie nastawiam się wobec tego faktu jakoś, bo wiem, jak taka korespondencja wygląda - kilka listów i zapada milczenie, choć nie ukrywam, iż chciałbym, aby ta wirtualna znajomość się utrzymała. Wszystko wyjdzie w praniu...

92. Choinka?

Mam  wrażenie, że z roku na rok miejska choinka jest coraz brzydsza... Cyknąłem to zdjęcie dziś przed południem. Może wieczorem, oświetlona, będzie ładniej się prezentowała? Pójdę i się przekonam, choć wątpię, by efekt był inny...

Edycja wpisu 20.34. 

Nawet rozświetlona mnie nie pociąga...  Jest taka bezpłciowa... Wiem, wiem, czepiam się...

91. Na emocjach

Nie wiem, jak mam zacząć... Brakuje mi słów na opisanie tego, co aktualnie odczuwam... Obrazy pulsują mi w głowie i ciągle słyszę szum sypiącego się piasku... Czy dziś usnę? Wybrałem się do kina na nowy film z Ryanem Reynoldsem - "Pogrzebany". Ten przejmujący film poruszył mnie. Ten, kto lubuje się w panoramicznych i egzotycznych krajobrazach, wartkiej akcji, dynamice działań bohaterów, zmieniających się postaciach - zawiedzie się. Wydawać by się mogło, że statyka filmu z Ryanem zanudzi. Wręcz przeciwnie! Akcja rozgrywa się na planie psychologicznym. Nie mamy tu żadnych walk, wyścigów samochodów, strzelanin, gonitw i bijatyk w barach. Mamy młodego człowieka zamkniętego w drewnianej skrzyni (trumnie). I nic więcej. Akcja obejmuje tylko to, co rozgrywa się w tej zamkniętej przestrzeni. Światłem dla bohatera jest płomień zapalniczki, światełko telefonu, latarka i świecące pałeczki. Gdy jedno z tych źródeł gaśnie, zapada nieprzenikniona ciemność i słychać wzrastający oddech bohatera. A temu oddechowi wtóruje oddźwięk trzeszczenia naprężonych desek i szum sypiącego się do środka piasku... Straszne! 
Jeśli filmu tego nie ściągną z ekranów do końca tygodnia, pójdę jeszcze raz. Naprawdę warto go zobaczyć. 

90. Hmmm...

Chyba w jakiś sposób musiałem dopiec Blogowiczom, gdyż prawie każdy wyrzucił moją ikonkę z zakładki "Obserwatorzy". Chyba że to znów Blogspot jakieś hece wywija... Ewidentnie mnie nie lubi...

89. Coś nowego

Wpis ten zaplanowałem sobie na późny wieczór i tak oto jest. Będzie trochę inaczej - weselej. Otóż wczoraj spotkałem się z uroczą Blogerką w pewnym pięknym mieście. Mowa oczywiście o Agol. Pomimo siarczystego mrozu przyszła w umówione miejsce punktualnie. Gdy tylko weszła do środka knajpki, całe pomieszczenie wypełniło się uśmiechem. Tak, tak, nie przesadzam, bo i mi się on udzielił. Bałem się, że zapadnie milczenie i obie strony będą szukały dziur w podłodze lub plam na suficie. Stało się inaczej. Rozmawialiśmy o wielu sprawach. Potem poszliśmy na spacer po Rynku. Zmagaliśmy się z lodem na powierzchni, bo co chwilę buty ujeżdżały i można było zające łapać. Czas mijał szybko i trzeba było zbierać się na dworzec. Najpierw ja miałem odprowadzić Agol na przystanek, a stało się tak, że to Ona odprowadziła mnie :) 
Cieszę się, że mogłem Cię poznać. Zaraziłaś mnie swoim uśmiechem. Dziękuję!

88. Oczopląsy

Od rana siedzę nad kwiczącą pracą i na szczęście zbliżam się już do końca. Na godz. 18. jestem umówiony z kobietą i oddam jej cały 1. rozdział i bibliografię. Praca nad tym idzie mi jak krew z nosa. W ramach przerwy załączyłem Interię, aby poczytać informacje. I czytam: "Ekshumanizacja oficerów". Zapaliła się lampka i zajarzyłem, że coś mi zgrzyta w tym tytule, ale nadal próbuję go zrozumieć... Czytam dalej: "Dwa tysiące plemników dla katowiczan" (zamiast pierników). Chyba powinienem na dziś zakończyć czytanie i pisanie poważnych tekstów...

87. Na ślubnym kobiercu

Jako że nigdy nie stanę na ślubnym kobiercu, nie będę przymierzał i dobierał do garnituru koronkowych żabotów i muszników (takie się teraz zakłada zamiast krawatów) oraz spinek do rękawów, to wczoraj z dużym zaciekawieniem słuchałem wykładu o instytucji małżeństwa. Niektóre informacje skwitowałem uśmiechem lub półuśmiechem, inne odebrałem z przymróżeniem oka, a jeszcze inne wywołały we mnie falę oburzenia i protestów. Chciałem wykładowcy zadać trochę skomplikowanych i kontrowersyjnych pytań, ale w odpowiedniej chwili ugryzłem się w język, gdyż, ni stąd, nie zowąd poruszył kwestię związków homo. Jako singiel z wyboru i przeznaczenia zapaliłem się na wywody o braku odpowiedzialności związków jednopłciowych, które starają się o adopcję. I się nasłuchałem! Uszy mi więdły! Brakowało, abym z kurtką na ręku ostentacyjnie wyszedł z sali, jak to zrobiła arystokracja krakowska podczas premiery "Wesela". 
Coś tam sobie notowałem, jakieś hasła przewodnie (ponoć z tego mam mieć egzamin), a na marginesie zeszytu kwitły wykrzykniki. W połowie tego niezwykłego wykładu zorientowałem się, że wykładowca sobie zaprzecza - raz mówi tak, a potem inaczej. I nie wiedziałem, że ksiądz (właśnie ów wykładowca) może być ekspertem i znawcą instytucji małżeństwa i zakładania rodziny. Śmiać mi się chciało, jak opowiadał o tym, że "naucza" przyszłych nowożeńców w sprawach płodzenia dzieci i, a to już była skrajność, najlepszych metod na "powołanie do życia" dziewczynki lub chłopca! Prawie nigdy nie przywołuję w myślach imienia Boga, ale wtedy zawołałem Go: "Boże, słyszysz to i nie grzmisz?!" 
Być może nie mam do czynienia z Kościołem i z księżmi, ale zwątpiłem w ich mądrość i głoszoną tolerancję.   

86. (...)

Wszystko jest takie beznadziejne. Chcę zniknąć. Na zawsze. 

85. To już 2 lata

Słowa piosenki Agnieszki Chylińskiej mówią same za siebie:

"Jesteś dla mnie piękny tak
Że brakuje tchu, gdy widzę Cię
Kochać cię to straszny czas
Nie mogę nic, tylko trwać.
(...)
Mogę tylko patrzeć jak idziesz z nią, kochasz ją".

Dziś mijają dwa lata, jak wybrał inną drogę, o wiele łatwiejszą... 
Niechaj mu się szczęści.

84. Esemesowy romans

Piszę z kimś esemesy. Co ciekawe - nie wiem, kto to jest i skąd ma mój numer. Ale co jeszcze ciekawsze - ten ktoś też mnie z kimś myli. I jeszcze coś ciekawszego - z każdym następnym esemesem robi się goręcej i egzotyczniej. Ciekaw jestem, kiedy ten ktoś się zorientuje, że pisze nie z tym, z kim chce. Wiem, wiem - jestem okropny, bo nieznany mi amant podnieca się nie tą osobą, o której myśli, a ja bawię się jego kosztem. Przyznam mu się w punkcie kulminacyjnym esemesowego romansu i tym samym wyleję mu kubeł zimnej wody na głowę. Chciałbym zobaczyć jego minę, jak się dowie, że obiekt jego westchnień jest kimś zupełnie innym.


A teraz z innej beczki. Coraz bardziej podoba mi się to, co dzieje się za oknami. Już nie tylko drogowców zima zaskoczyła! Mam wrażenie, że media wyolbrzymiają początek zimy i nadają jej wymiar narodowego kataklizmu, a ludzie zachowują się tak, jakby śnieg spadł w połowie sierpnia, i krzyczą: "O! Śnieg, śnieg spadł i autko mi zasypał, co ja mam teraz zrobić?!" Prawdziwa tragedia - przecież to wydarzenie historyczne - śnieg w grudniu!! Matko Boska Różańcowa od Śniegowych Bałwanów ratuj nas, jakby to napisał w swym slangu Michał Witkowski! Po prostu szok! Mamy przecież grudzień i śnieg nie jest dziwem natury jak w Afryce! A że sprawia utrudnienia - to normalne! Jakby ludziom chciało się do pobliskiej Biedronki przejść na nogach, to nie utknęliby w korkach, a jak chcą być tak wygodni i wozić swoją dupę samochodem po mieście w takie śniegi, to niech tracą czas i nerwy. Ich sprawa. A zima zimą i nie zmieni swej natury. 100 lat temu też były zimy i to o wiele sroższe niż dziś i nie narzekano. Polakom nigdy nie można dogodzić - jak jest lato, oni chcą zimy, jak jest zima, to chcą wiosny, jak jest zielone, to oni chcą w tym momencie czerwonego. Uch, cóż za naród...  
Proponuję supernowoczesny i superwygodny pojazd na zimę dla wszystkich wygodnickich. Na pewno w korku nie utknie i wszędzie się nim dotrze. I to na czas!