25. O strachu przed tym, co mnie wkrótce czeka

Tak, boję się tego. Dziś sobie to uświadomiłem w pełni. Łażę po domu i obijam się o ściany, nie umiem sobie miejsca znaleźć. Nie potrafię się na niczym skoncentrować. Zabrałem się za stos papierów do pracy, lecz odłożyłem pióro i się zamyśliłem. Nie wymyśliłem nic konkretnego. Deszcz za oknem siąpi, w mojej głowie także deszcz, taki nieco inny, ale jednak leje i ściska mnie, mocno mnie ściska w gardle i ciąży w piersiach. 

Wiem, że zmiany w życiu człowieka są potrzebne. To tak jak ze zmianą wody w akwarium - porcja świeżej przezroczystej wody, pełnej tlenu i nowych możliwości napawa złotą rybkę radością. W łepetynie ciągle huczą mi hasła: przeprowadzka, nowa praca, nowe miasto, nowi ludzie, nowe wyzwania. Czy im podołam? I tego właśnie boję się najbardziej, pomimo że miasto, do którego się prawdopodobnie przeprowadzę wkrótce, znam, ale jednak świadomość samego faktu mnie przygniata i jeszcze to, że kawał mojego życia w aktualnym mieście (10 lat) pryśnie jak bańka mydlana. Nie zniknie całkowicie, lecz przybierze formę wspomnień i nabierze znaczenia przeszłego. Wszystko zostanie tu za mną, to tak jakby przeciąć nożycami wstążkę na pół i jedna część spada na podłogę, druga zaś wisi w powietrzu.  

Czekają mnie zmiany, i to ogromne. Wiem, że na pewno nie znajdę pracy w swoim zawodzie, choć będę się o to starał. Zastanawia mnie, czy znajdę odpowiednie mieszkanie, na pewno nie studenckie, choć jeśli by było spokojnie, to może być i takie. Pamiętam, jak 10 lat temu (minęło to niesamowicie szybko!), przybyłem do aktualnego miasta. Wszystko było takie nowe - akademik, uczelnia, duże miasto, tylu nowych ludzi i miejsc, potem praca, mieszkanie, znajomi. Teraz dopiero dostrzegam, jak wszystko zostało z tyłu - wiekszość przeminęła, ludzie odeszli w swoje strony, zostałem ja i zdobyte doświadczenie. Tak, po tym wszystkim zostało mi tylko doświadczenie i pamięć pełna dobrych i złych chwil. A teraz czeka mnie coś podobnego - trzeba odejść w inne miejsce. Wtedy było całkiem inaczej - jechałem w nieznane pełen ciekawości i po to, by się czegoś nauczyć nie tylko od życia, a teraz się boję tych zmian. Jakieś doświadczenie posiadam, ale boję się, że jest ono niewystarczające. Nie chciałbym się poddać i dlatego tak się boję, boję się, że mogę nie poradzić sobie, bo będę mógł liczyć wyłącznie na siebie samego. 
Biję się z myślami od kilku dni i nadal stoję na ringu bez zawiązanych rękawic...