36. O obżeraniu się słodyczami

Wtrąbiłem przed chwilą wiaderko lodów i dwa pączki, przede mną paczka ciastek, baton marcepanowy i duży karton soku. Stresuję się. Już od wielu dni. I wcinam słodycze tonami, jak jeszcze nigdy. Zawalony jestem papierzyskami, a mam lenia. Nadal... Nie wiem, co się mi stało ostatnimi czasy. Próbuję się czegoś chwytać i chyba tylko udaję, że coś robię. Nie wiem, jak to będzie, bo nie dam rady zaliczyć sesji na dwóch kierunkach. Chyba przełożę kilka przedmiotów na wrzesień. Trudno.
W pracy też nieciekawie. Atmosfera napięta. Niektórzy nadal na mnie spod byka zerkają, mijają mnie z nadmuchanymi fochem twarzami, a inni wręcz śmieją się ironicznie. Wiadomo o co chodzi, oni zostają, ja nie... 
Nawet nie wiem, o czym mógłbym tu napisać. Mam pustą głowę. Trawi mnie obojętność na wszystkich i na wszystko. Obojętny nie jestem tylko na słodycze, którymi codziennie się objadam ze sporą nadwyżką. Będę wkrótce jak współczesny Amerykanin w spodniach w rozmiarze XXXXL. Wali mnie to. I tak nikt na mnie uwagi nie zwraca (może wówczas będą, jak spasę się jak maciora). 

I śnił mi się ostatnio, i to kilka razy z rzędu, mój Książę i jego błękitne oczęta. Pocałował mnie w policzek i mocno przytulił. Do tej pory czuję zapach jego perfumy. Jak o nim nie myślę za dnia, to sam mi się przypomina w nocy. I tak w kółko. Raz tak, raz tak. Pragnę spojrzeć głęboko w jego oczy i się rozpłynąć jak lód na patyku w upale. Tak mogę.