38. O dyskryminacji

Nawet nie wiem, od czego miałbym zacząć ten wpis, ale jak tytuł wskazuje, podejmie on ważką dla całego środowiska LGBT kwestię - zwolnienia z pracy osoby homoseksualnej właśnie z powodu odmiennej orientacji. Takie rzeczy się zdarzają i tym razem padło na mnie.

Zdarza się, że sprawy dyskryminacji zostają nagłośnione medialnie, a osoby, których problem dotyka bezpośrednio, na siłę outuje się. Mówi się o nich w telewizji, pisze w internecie, pisze w gazetach. Ofiara dyskryminacji, chcąc lub nie chcąc, staje się "public persona number one", o której robi się programy i której wizerunek umieszcza się w mediach, nawet w przypadku jej wyraźnego sprzeciwu. Dlaczego wspominam o tym na początku swojej notatki? Nie chcę rozgłosu, nie potrzebuję, aby pisały i mówiły o mnie media, pragnę tylko sprawiedliwości i równego traktowania. Nic więcej.

Jak wspomniałem w pierwszym akapicie, padłem ofiarą dyskryminacji i doprowadzono do nieprzedłużenia umowy o pracę. Skąd to wiem? Dzięki dzisiejszym pogaduchom z koleżanką w firmie. W trakcie naturalnej rozmowy wyszło na jaw kilka faktów, które mnie zainteresowały. Drążąc temat, a nie sugerując ze swojej strony jakiejkolwiek ciekawości, dopytywałem w swojej sprawie. Aktualnie jestem przekonany w 60 %, iż powodem mojego zwolnienia jest mój homoseksualizm. Oczywiście nie mam na to stuprocentowych dowodów, ale przesłanki i zachowania szefostwa i niektórych współpracowników na to wskazują. Musiałbym mieć niepodważalny dowód, aby wytoczyć działo na pole bitwy, a tak jestem skazany od razu na niepowodzenie. Nawet nie mam co próbować, bo tylko pogorszę i tak już złą i niemiłą sytuację.

Fakt utraty pracy nie był czymś nagłym, był to stopniowo narastający proces. Czekano tylko na odpowiedni moment i mimowolnie, tak przy okazji, na forum rzucono mi wiadomość o braku etatu. Szefostwo nawet nie poprosiło mnie na rozmowę na osobności, zostało to "załatwione" przy moich koleżankach i kolegach, tak po prostu na forum publicznym. Minął ponad miesiąc i do tej pory nikt nie wezwał mnie na rozmowę, a jeśli nawet mijam się z szefową, to obdarza mnie ironicznym uśmieszkiem i szybko odchodzi. Wczoraj to samo było z szefem. Wrócił on z dwutygodniowej delegacji i chciałem się z nim przywitać i podać mu rękę, to minął mnie jak powietrze. Część koleżanek też jest niemiła, i to ta część, która nie wychodzi z gabinetu szefowej. Mijają mnie jak obcego, robią złośliwe miny, nie odzywają się, gadają za plecami, nie wspomnę o tym, że wykreślono mnie ze wspólnych projektów i zadań firmowych. Te zadania, za które byłem odpowiedzialny, odebrano mi i przekazano innym osobom. Tak po prostu, nie mówiąc mi nawet o tym.

Ktoś mnie sypnął u szefostwa, a te, widząc zagrożenie dla wizerunku firmy w czymś, co mogłby wyjść na jaw i wywołać skandal, pozbyło się mnie, nie patrząc na ilość przepracowanych lat, na awans, na dobrą jakość pracy, dyspozycyjność, rzetelność, dobrą frekwencję. Nie rozumiem, dlaczego mój prywatny status, który w ogóle nie ma wpływu na firmę i na jakość wykonywanej pracy, zadecydował o moim zwolnieniu. Nabrano wody w usta i czeka się tylko na moment końca mojej umowy. Wtedy wszyscy odetchną z ulgą, bo zagrożenie minęło i "ten inny" poszedł w swoją stronę.

Nie wiem, co mam zrobić. Jestem tym zmęczony. Jak zawsze i chętnie wstawałem do pracy, tak ostatnio mam torsje na myśl, że muszę znów tam iść. Pociesza mnie tylko jedno - za miesiąc się to skończy. Tylko że wówczas oni będą tryumfować, bo pozbyli się problemu, i dopiero będą mogli gadać na mnie, bo nie będzie ryzyka, że przypadkowo usłyszę. Powieszą na mnie ostatnie psy.