82.

Zaczyna mnie już dobijać to nieproduktywne czekanie. Wszędzie każą czekać - tydzień, dwa, trzy, i jeszcze biczują mój mózg słowami: "Zadzwonimy, jeśli pana oferta się nam spodoba!". Od ponad trzech tygodni, po złożeniu i wysłaniu ponad setki cv i aplikacji, zadzwoniono z jednego miejsca. Byłem na krótkiej rozmowie, chyba tylko po to, by się pokazać, kazano znów czekać i zastrzeżono: "Jeśli nie zadzwonimy, to znaczy, że znaleźliśmy lepszą ofertę". I tak w kółko. Gdybym miał jakieś znajomości i pewne miejsce, od razu bym wyjechał z tego zadupia i nieważne czy to byłby Wrocław, Poznań, Kraków, Szczecin, Łódź czy Warszawa. 

Czuję, że z dnia na dzień moja wola słabnie. Ściga mnie wrażenie, że idąc w jakieś miejsce i pytając się po raz setny o możliwość zatrudnienia, narzucam się komuś wbrew jego woli. Męczy mnie już to. Za każdym razem, gdy wychodzę z domu, chciałbym zniknąć gdzieś w ciemnym zaułku, zapaść się po ziemię, wpaść do kanału, utopić się w kałuży, zmaleć i zaginąć w kreciej norze lub popłynąć na liściu miejskim rynsztokiem w kierunku wzburzonej rzeki. Niech nawet porwą mnie kosmici, byle tylko nie musiałbym się znów komuś narzucać. Chciałbym tak zniknąć, by potem ci, co mnie w jakiś tam sposób znali, pytali się wzajemnie: "Kto to był ten Massimo? Przypomnij mi coś o nim, bo kompletnie go nie pamiętam!". 

Tak naprawdę to nie potrzebuję niczyjej łaski, by ktoś chciał się zaprzyjaźnić. Nie będę prosił i się uniżał. Przyzwyczaiłem się do tego, że jestem od dawna sam i już w ogóle nikogo nie poszukuję. Wolę taki stan niż znajomość opartą na zasadzie "coś za coś" (a teraz to praktycznie tylko tak można kogoś poznać, wielokrotnie się o tym przekonałem). 

Przynajmniej znów zrobiła się ładna pogoda.