96.

Ostrzegam, będę marudził i się wypłakiwał w internetowy rękaw...
Piszę, bo nie mam z kim pogadać, ale pogadać tak na poważnie w rzeczywistości. Wiem, że mogę zadzwonić do kilku osób i się poradzić, pożalić lub wysłuchać ich napomnień, ale jednak to nie to samo co rozmowa. Spotkałem się z dobrą znajomą jeszcze z liceum i pomimo tego że nasz kontakt był sporadyczny, wyczuła mój ciężki nastrój. Zapytała. Machnąłem ręką, bo zbyt długa i skomplikowana opowieść do przebrnięcia. Zresztą, nie wiem, jak by zareagowała na to, co mógłbym powiedzieć. Lepiej będzie, jeśli pozostanie nieświadoma.


Nosi mnie. I to bardzo. Obijam się od ściany do ściany. Szukam oparcia, lecz wszystko, czego dotknę, wali się w gruzy. Mam wrażenie, że im dalej się posuwam, to tym bardziej się wszystko gmatwa i komplikuje. Mogę nawet zaryzykować stwierdzenie, że nie ma dla mnie już miejsca na świecie. Jakoś pomału zbliżam się do rozwiązania tego problemu.

Jutro kolejna rocznica nawiązania znajomości z moim byłym. Gdybym mógł cofnąć czas, sprawiłbym tak, że znajomość ta zostałaby zduszona od razu w zarodku. Dzięki temu uniknąłbym tego, co mnie spotkało, ale też dzięki temu poznałem siłę tęsknoty i moc wierności. Dziś Jego fizyczność rozmyła się we mgle, ale nadal męczy mnie Jego idea, coś na kształt miłości platonicznej. Jak to kiedyś ładnie zostało przez kogoś nazwane (parafrazuję): "Tęsknisz za jego duchowością, pokrewieństwem sił, nie zaś za nim samym". Ale i Jego fizyczności także mi bardzo brakuje. Nikt nie jest w stanie Go zastąpić (czego znów pewne osoby nie rozumieją...). Cóż, jestem już taki pofyrtany i nikt i nic tego nie zmieni.

Ostatnio zacząłem się modlić. Proszę o możliwość zniknięcia. Całkowitego. Definitywnego. Nieodwracalnego. Chcę zniknąć, nie zostawiając po sobie nawet drobinki kurzu. Proszę...