97.

Każdego dnia rano przed wyjściem do nowej pracy mam torsje. Brzuch mnie boli jak jakiegoś nastolatka, który stresuje się przed pierwszą poważną randka. Stres mnie zjada. Z ledwością wypijam pół kubka kawy (na siłę), a po powrocie do domu i tak nic nie jem, bo prawie do wieczora się wyciszam. Idę tam, bo muszę.

Do starej pracy zawsze szedłem na luzie, spać kładłem się z myślą o nowym dniu w firmie, a teraz patrzę na budzik i śledzę przesuwające się wskazówki i coraz bardziej ściska mnie w gardle. Mogę stwierdzić, że poprzednia praca była czymś przyjemnym i chodziłem do niej z uśmiechem, zapomniałem w niej niejednokrotnie o swoich problemach prywatnych. Teraz na samą myśl, że muszę tam iść, chce mi się wymiotować.

Poprzez wybór właśnie tej firmy popełniłem największy błąd, jaki mogłem popełnić. Błędem była także przeprowadzka. Ogromnym! Nie wiem, co teraz będzie z tą pracą. Gdyby to była całkiem obca mi firma, bez zastanowienia złożyłbym wymówienie, niestety nie jest...

 Prawda jest taka, że od wielu lat uciekam przed ludźmi i zamykam się w domu, uciekam od wyzwań, bo późniejsza porażka aż tak bardzo nie boli, nieraz lepiej jest od razu się wycofać niż potem cierpieć. Na szachownicy życia zająłem pola koloru czarnego i toczę bój, który z samego początku skazany jest na klęskę, na klęskę, bo na początku tej bitwy padł król, a teraz pomału odpadają pozostałe figury.

 Ale to wszystko już niedługo się skończy :)