23. Sen tuż przed...

Jest kilka minut po siódmej. Kończę poranną kawę, słucham radia i próbuję ogarnąć mały chaos na moim biurku. Mój wzrok przebiega po rozrzuconych kartkach i notatkach, zeszytach i pozakładanych książkach. Jakoś będę musiał to poskładać. Część wezmę ze sobą, gdyż za niecałe dwie godziny już będę w drodze do miasta królewskiego. Coś jeszcze dam radę poprzeglądać, doczytać.

Tak siedzę sobie i myślę - czy to ma jakiś sens? Pojadę i się ośmieszę. Od kilku dni powtarzam sobie, że na stare lata poprzewracało mi się w głowie. A jak po semestrze stracę zapał? Sparzę się i co będzie? Mam szereg wątpliwości, najpierw się napaliłem, a teraz się zastopowałem. I myślę. W dwie strony. I jeszcze te dzisiejsze sny...
Śnił mi się On. Dawno mnie nie odwiedzał. Stało się tak zapewne, gdyż wczoraj myślałem o Nim. Stał się projekcją mojej nieświadomości. Ale pamiętam go ze snu - szedł chodnikiem i mijał się ze mną. Potem stał zwrócony ku mnie i wyciągał w moją stronę rękę. Wczoraj ktoś mi napisał "natura zawsze zwycięża". Tknęły mnie te słowa. A potem jeszcze napełniono mnie nową wiarą po pytaniu: "Więc warto czekać nawet 100 lat?". "Warto!" - padła odpowiedź. Zasnąłem spokojnie.