25. Chyba wilk nie taki straszny?

Była dziś przepiękna pogoda. Mam nadzieję, że utrzyma się taka przynajmniej do niedzieli, gdyż zaplanowałem sobie, iż teraz w czwartek wybywam w góry. I nie interesuje mnie to w ogóle, że ktoś nie ma czasu, że obiera kartofle, pierze pieluchy, ma sraczkę lub bolą go włosy łonowe - idę SAM. W ubiegłą sobotę najpierw ktoś się umówił na wyjście, ja się napaliłem i wyszykowałem, a ten mi zadzwonił w ostatniej chwili, że jednak nie idzie, bo coś tam. Sranie w banie! Trasę już sobie obrałem. Wyprawa na ładne 6-8 godzin, gdyż, znając już nieco siebie samego, aby zrobić ciekawe zdjęcie, wlezę w każdą dziurę i na prawie każde drzewo, a nawet wyciągnę się pod szarpiącymi krzaczorami. Chyba że ktoś byłby chętny na taką małą przyczepkę...
Ostatnimi czasy wpakowałem się w coś... I teraz, gdy TO powinno już przyjąć postać codziennego widma, zacząłem żałować. Szkoda, że się wycofać nie mogę, w sumie mógłbym, ale by to strasznie głupio wyglądało. Na przyszłość muszę być bardziej asertywny (choć, jak mi mówią w pracy, już jest ona u mnie na dość wysokim poziomie).
I się też zbuntowałem! Nie idę do mojej ulubionej fryzjerki (tak, tak, to kobieta). Pewnie mnie wygląda stęskniona w drzwiach, bo ostatnio rozmawiałem z nią w samie i ta łagodnie zasugerowała, że już trzeba grzyweczkę przyciąć. Stwierdziłem, iż się wyindywidualizuję i moja grzywka będzie powiewać teraz na halnym. To już szczegół, iż każdego poranka wstaję z szopą, z której każdy kosmyk sterczy w inną stronę i zanim wyjdę do pracy, muszę nakładać dżokejkę, aby się włoski wyprostowały i ładnie przylegały...   
A jutro czeka mnie koszmarny dzień. Wyląduję bowiem na dywaniku u samego prezydenta... Mam nadzieję, że wilk nie okaże się tak straszny...