37. Gej gejowi wilkiem

Jestem na siebie wściekły. Wczoraj złamałem jedną ze swoich zasad - spotkałem się w mieście z takim chłopakiem. Mieliśmy iść na spacer. Mieliśmy. Nie wiem, co mnie podkusiło, że zasugerowałem się czyjąś podpowiedzią, iż należy iść do przodu i się przełamać w niektórych kwestiach i trzeba poznawać nowych ludzi. Ja chciałem, ale oni widocznie nie są zainteresowani moją osobą. 
Najpierw mówił, że ma cały wieczór wolny, że chętnie się przejdzie po mieście i wypije colę w jakimś pubie. Zaszedł mnie od tyłu, podałem mu rękę, a on miał taką minę, jakby miał zaraz się na mnie wyrzygać. Coś tam bąkał, butami po chodniku szurał i na zegarek spoglądał, mówił, że ma tylko 20 minut. Stwierdziłem, że skoro się spieszy, nie będę go zatrzymywał, pożegnałem się i szybko odszedłem. On został. 
Taka wpadka. Nie mogę sobie tego wybaczyć, że złamałem swoje własne słowo. Ale teraz już wiem, że się to już nigdy nie powtórzy. To było moje ostatnie spotkanie z kimś w mieście. I ostatnie w ogóle. Z nikim się już nie umówię na spotkanie, nigdy i nigdzie. Miałem w planach realizację blogowej znajomości, lecz i ona nie dojdzie do skutku. Przykro mi. Nie gniewaj się na mnie, ale wycofuję się z danego słowa. Tak będzie lepiej. 
W kontaktach międzyludzkich wystarczy mi praca i uczelnia. Więcej nie potrzebuję. Odcinam się całkowicie od wszelkich prywatnych znajomości. I tak od ponad 10 miesięcy jestem sam jak palec. Przywykłem. I tak kolejne 10 lat nic nie zmieni.  Nawet nie chcę. 
Nie wiem czemu, ale mam ostatnio takie pragnienie zamknięcia się w klasztorze i to w takim, w którym nie można się odzywać. To by było dla mnie dobre.