100. Albo - albo

Mam wątpliwości. Coś gniecie mnie w środku. Czuję jakiś ucisk i strach. Krótki oddech, napięcie mięśni, drżące dłonie. Dziś z domu wyszedłem w dżokejce i w ciemnych okularach. Nie chciałem, aby dostrzeżono, że znów nie spałem. Rozmyślam, analizuję, nicuję, wmawiam sobie coś, a potem to obalam. Rozmawiam sam z sobą. Głośno. Kłócę się. Popieram i wspieram, by za chwilę zganić i pouczyć. Od wczoraj jestem rozdartą sosną. Część rozłupanego konaru zwisa nad przepaścią, druga wpojonymi korzeniami trzyma się jeszcze rantu i ratuje całość przed unicestwieniem... Która szala przezwycięży?
Listowa znajomośc z Panem o Zielonych Oczach dochodzi do punktu kulminacyjnego... Słowa pisane przez niego wywołują we mnie stan chybotania. Nie ukrywam, że miłym jest uczuciem odbieranie słów jego: Mój Drogi, tęskniłem, myślę o Tobie, czekam na list, Twój M. 
Nauczony bezwględnością zasad świata branżowego, jego nader wysokimi wymaganiami i oczekiwaniami (nie jesteś księciem z bajki, to wypierdalaj!), dystansuję się do słów jego. Chyba aż za bardzo. I tego się boję. Z własnego chcenia przemieniłem się w lodowatego człowieka już niewzruszonego na dobre i ciepłe słowo (jak słyszę jakieś słodzenie, to od razu węszę spisek, próbę lub podstęp). Trzeba z tym skończyć. Albo - albo. Nie można tego ciągnąć w nieskończoność. Myślę, że na tym etapie znajomości porażka będzie mniej bolesna niż na przykład za miesiąc, kiedy to mogą już zaistnieć jakieś emocje. Lepiej od razu zweryfikować prawdę słów niż ciągnąć je do czasu nieokreślonego, dlatego też w sobotę w Krakowie spotkać się mam z Panem o Zielonych Oczach. 

Wiem, wiem, jak to zabrzmiało - ja, który się nie spotykam z facetami, umawiam się na spotkanie (prawdopodobnie pierwsze i ostatnie). Radziłem się kogoś o to, padło stwierdzenie, że warto spróbować. Jeśli się nie uda, poczuję się wyśmiewany w myślach jego, ignorowany, sprawdzany w jakiś sposób, po prostu zbiorę graty i wyjdę i będę już wiedział do końca życia, że prawdy w świecie branżowym nie istnieją, a każdy czeka tylko na jedno. Moim zamierzeniem jest sprawdzenie i weryfikacja, nie jakaś randka (istnieje jeszcze takie słowo?). Z Krakowa będę wracał albo wściekły na siebie, że ułudziłem się i marzyłem o niebieskich migdałach i z setką wyrzutów dla własnej naiwności i głupoty, albo... Zaryzykuję po raz ostatni. Przekonam się o tym w sobotę.