143. Stresik

Niech się ten tydzień już skończy, bo mam go dość. Nie dość, że mam zjechany humor, to jeszcze na dodatek ciągnę od poniedziałku zastępstwa za koleżanki. Prawie każdego dnia wracam po godz. 16., zanim coś zrobię, to już jest noc. W poniedziałek skończyliśmy testy opracowywać po 18., w środę konferencja trwała prawie do 20.00, a dziś świetlicę zamknąłem parę minut po 16. Praca umysłowa i ciągła koncentracja męczą bardziej niż praca fizyczna, a dziś dzieciaki były wyjątkowo dożarte, nie miałem nawet chwili, aby gazetkę przypiąć, bo się tłukły na dywanie, darły i skarżyły na siebie jak wściekłe.  
Miałem przeczytać na jutrzejsze egzaminy stos artykułów, nie ruszyłem ani strony, nie wspomnę o przepisaniu notatek z wykładów i o doczytaniu podręcznika. Wczoraj z nosem na klawiaturze kończyłem pisać pracę z zagadnień filozofii antycznej. Termin oddania pracy minął we wtorek, a wysłałem ją wczoraj późnym wieczorem. Jutro się dowiem, czy została przyjęta. 
Normalnie jutro będzie rzeźnia, nie przygotowałem się do tych egzaminów, bo nie było jak. Chcę, żeby był już jutrzejszy wieczór, abym wracał do domu w ciepłym autobusie, myśląc o łóżeczku i wolnym od zjazdów, które mnie wkrótce czeka lub o poprawkach w przyszłym tygodniu. 
PS. Chciałbym wszystkich zapewnić, że nie stało się nic takiego, co miałoby wpłynąć na moją decyzję o zamknięciu strony. Stało się tak z różnych powodów.