41. O bezradności

Zamierzam jutro nie pójść do pracy. Wali mnie to, co będzie. Dostanę dyscyplinarkę, to dostanę. Zamknę się jutro w domu, wyłącze telefon i nie będzie mnie nic obchodziło. Jedyne, co zrobię dobrze, to przyspieszę swoje odejście z firmy. Atmosfera jest tam ciężka. Zaczyna mnie to przytłaczać, że część osób traktuje mnie jak nienormalnego. Jest jedna osoba, która cały czas jątrzy całe towarzystwo. Nawet nie przypuszczałem, że czyjaś odmienna orientacja seksualna może wywoływać tak drapieżne i wredne zachowania. Zaatakowała mnie dziś w sali głównej jedna z koleżanek, bo śmiałem zapytać o projekt, przy którym miałem asystować. "Nie potrzebujemy już twojej pomocy..." - wycedziła z ironicznym uśmiechem i szukała wsparcia ze strony innych. I poleciało jeszcze wiele zdań i wyszedłem. Cokolwiek bym zrobił - jest źle, napisał - jest źle, powiedział - jest źle, czegoś nie zrobię - też jest źle. To dziwne, bo kiedyś pracowałem przy podobnych projektach i było bardzo dobrze. Z tego wszystkiego puściła mi się dziś krew z nosa, dobrze że nikt tego nie widział, bo pewnie by odebrano to, że udaję i panikuję. A skąd to prześladowanie? Bo jestem gejem. Ktoś sypnął mnie u szefostwa, a teraz zabrał się za rozpowszechnianie nowinek wśród współpracowników. Nie wiem, co ta osoba otrzymała w zamian za takie informacje i chyba nie chcę już wiedzieć. 


I tak już ponad miesiąc. Nie mam z kim pogadać, na szefów nie mam co liczyć, a ci, z którymi się przyjaźnię, nie wychylają się z wiadomych przyczyn. Nawet bym nie pozwolił, aby potem musieli za mnie słuchać wymówek, gdy mnie już nie będzie. Im bliżej końca, tym ciężej. Straciłem ochotę do wszystkiego. Miałem jechać pojutrze na egzamin, ale nie pojadę, bo nie mam sił na naukę i utraciłem ochotę dosłownie na wszystko. Została mi sesja na drugim kierunku, nie podejdę do niej. Zrezygnuję z tych studiów. Po co mi one. Wycofuję się ze wszystkiego, nic już nie jest mi potrzebne, nawet sam sobie nie jestem już potrzebny...