100.

Setny wpis...
Dziwię się sobie, że dotrwałem do tak wysokiego numeru notki - jednym na złość nadal tu istnieję, innym jestem zupełnie obojętny, a jeszcze u innych wywołuję uśmieszek politowania tym, że piszę i próbuję w jakiś sposób tu zaistnieć...
Powinno być jubileuszowo i wesoło. Powinno tak być. Może niektórzy zauważyli lub też nie, ale mam ostatnio ciężki okres. Tak, faceci też miewają okres i są przez jakiś czas niedysponowani.

Jestem psychicznie zmęczony. Może fizycznie nie jest ze mną tak źle (jedynie schudło mi się nieco), ale za to szwankuje głowa. Wracam z pracy wyczerpany umysłowo. Zdarza się, że i nerwowo. Jedna klasa sprawia mi duże problemy, bo się stawiają. Są dni, że zaczynam zajęcia o ósmej rano, a z pracy wychodzę przed 16, a potem w domu też muszę posiedzieć nad tematami lub zeszytami. Nieraz mam wrażenie, że jestem zbyt głupi i ograniczony na prowadzenie zajęć w ogólniaku.
Do tego dochodzi jesienna depresja i skoki nastroju. Najciężej jest wieczorami, a robią się one dłuższe, ciemniejsze i coraz bardziej zimne. Rzadko gdzieś wychodzę, tak prawdę mówiąc, to nawet nie mam gdzie wyjść. Na ambitną książkę nie mam sił i chęci, więc załączam filmy, które już widziałem kilka razy. W przeciągu ostatniego tygodnia chyba po 4 razy obejrzałem Sheltera i Ostatniego Mohikanina.  
Za sprawą korespondencji z EL dużo myślę o przebaczeniu. Niestety, jest ono niemożliwe. Nawet jeśli leżałbym umierający, a śmierć trzymałaby mnie już za rękę, odwrócę głowę do ściany. Mi nigdy nikt nie dał drugiej szansy - od razu przekreślono moje imię i wymazano z pamięci, dlaczego więc ja mam dawać ponowną szansę komuś, kto mnie oczernił i pomówił publicznie? Przykro mi.