103.

Chciałbym zachęcić do obejrzenia pewnego filmu. Wygrzebałem go w propozycjach online, przeczytałem krótką notatkę i załączyłem. Nie żałuję, gdyż okazał się ciekawy pod kątem zaprezentowanego tematu, szczególnie zaś w wymiarze kompozycji, formy układu poszczególnych obrazów, ujęć bohaterów i zdjęć natury. Pięknie skomponowana całość, mnogość detali, do tego rewelacyjny podkład muzyczny z "Drzewa Życia" robią film niepowtarzalny, wyjątkowy i skierowany na pewno do widza wymagającego.

Radość, szczęście, miłość rodzicielska i miłość braterska, tęsknota, dojrzewanie, przemijanie, śmierć - to tylko część głównych tematów, przewijających się przez film. Właśnie od śmierci się historia rozpoczyna, śmierci, która w porównaniu z trudnością i zawiłością życia jest łatwa i spokojna, w pewnym sensie jest ona wyzwoleniem od jego piętna.  Dialogi postaci ustępują miejsca monologowi wewnętrznemu, dzięki czemu ma się wrażenie, jakby wszystkie wypowiedzi były modlitwą i rozmową z samym sobą. Świat ukazany przez pryzmat świadomości czternastoletniego chłopca uderza dziecięcą subiektywnością i pragnieniami zrozumienia tajemnic rzeczywistości. Dwie struktury narracji ukazują rozumienie świata na dwa sposoby - przez umysł dziecka i dorosłego człowieka i, jak się przekonujemy później, nie tylko dziecko jest zagubione w swoim świecie, ale także i dorosły szuka swego miejsca, w którym będzie czuł się bezpiecznie. 
Film przeplatany jest przepięknymi zdjęciami natury. Można nawet rzec, że mamy film w filmie, taki kinowy palimpsest o alegorycznym przesłaniu. Jednostkowe życie człowieka odniesione zostało do pojawienia się i ewolucyjnego kształtowania się życia na ziemi - widzimy przestrzeń kosmiczną i planetoidę, uderzającą w ziemię ( tu także alegoria poczęcia człowieka). Planetoida ta przyniosła ze sobą z otchłani kosmosu cząstkę, która przemieniła się w rodzące się życie, począwszy od bakterii, przez płazy, dinozaury, skończywszy na człowieku. Z kosmosu przybyło na ziemię życie, ale i z tego samego źródła przybyła śmierć - meteoryt, który unicestwił pierwszą generację żywych istot. Stamtąd przychodzi także kres istnienia ludzkiego. Metafora czytelna, a samo wkomponowanie jednego obrazu w drugi wywołuje minimalną ekscytację. 
Do tego urzekająca muzyka i życiowy sens padających słów, i ten odgłos dzwonów w strategicznych momentach filmu (przenikał mnie dreszcz i dostawałem gęsiej skórki). Myślę, że warto zobaczyć, posłuchać magicznej muzyki i przemyśleć kwestie bohaterów.