112.

Wczoraj zderzyłem się z zaborczością kobiety. 
Jej postawa, pewność słów i przekonań, bezpośredniość, brak psychicznej bariery w dobieraniu słów i pewna subtelna forma kierowania życiem swoim i partnera (co za tym idzie - decydowania z góry za wszystkich) wywołały u mnie konsternację. Żuchwa mi z wrażenia opadła, przeczytawszy "jej propozycję", a potem nagle, niczym kogut policyjny zaczęła migać żarówka trzeźwości mojego umysłu. Dobrze że istnieje coś takiego jak asertywność i wkrótce muszę zdecydowanymi ruchami wybrnąć z tego zapędzenia w kozi róg. Cóż za desperacja! 
I zastanawia mnie tutaj jeden fakt - dlaczego akurat kobiety interesują się moją osobą (naliczyłem aż 3 (!!!), które widziałyby we mnie kogoś więcej niż kolegę), a u facetów nie mam powodzenia z różnych powodów - część nie chciałaby na mnie nawet napluć, inna część mija mnie, jakbym był obłoczkiem niewidzialnej pary, jeszcze inni patrzą na mnie z ironiczym uśmiechem, a są i tacy, którzy się mnie nawet boją, ba!, omijają mnie stukilometrowym łukiem!  
I nie mam doła, tylko zastanawiam się nad logiką tego paradoksu (hmmm, czy paradoks może być logiczny??). 
Oj, faceci są dziwni! 
Oj, kobiety są dziwne! 
Oj, dziwny jest ten cały świat, oj, dziwny! 
Tym optymistycznym akcentem zakończę swoje biadolenie i wspomnę tylko, że prawdopodobnie pojawię się dopiero w niedzielny wieczór, gdyż czeka mnie tułanie się po wspaniałych, spokojnych i uroczych krakowskich akademikach. Ciekawe, czy choć trochę pośpię... 
Zapowiada się ładna pogoda, wezmę aparat i może jakieś ładne fotki na Plantach lub nad Wisłą zrobię.